Төрсөн д.үүгээ худ.алдаж овоохон мөн.гөжсөн Заяа юунд ч юм цо.чин сэрэв. Хэн ч алга. Юунд сэр.сэнээ үл ойлгон өөртөө цух.алдаж унтах сана.атай нүдээ аних.ад ямар нэгэн зови.урт бодол өрц ну.хлан
“Хөөрхи.йдөө муу дүү минь. Урьд шөнө нөг.өөдүүл үйл.ийг нь үзэж та.мыг нь ца.йтал зово.осон байх даа” гэсэн бод.ол зурсх.ийн өнд.ийж суув. Хэн нэг нь – Иш Заяа минь дээ. Заяа минь. Яаваа даа даанч. Тэр
чинь чиний төр.сөн дүү чинь. Энэ хорв.оод ганцх.ан дүү чинь шүү дээ гэж ши.внэх шиг болно. Ширээн дээр баг.сайх до.ллар – Зөв. Зөв. Заяа минь. Ганц л ол.дох амьдрал. Яаж ч дуус.гасан яа.даг юм бэ? Чиний
зөв. Мө.нгө байхад тэр дү.ү юу юм бэ? Чи өөрийгөө ч хайрл.аагүй мөртлөө өрө.өлийг хай.рлаж байна гэж үү гэж шив.нэх шиг болно. Нүднийх нь өмн.үүр Пүрэвдашийн зал.ьтай хям.сгар байдал,
дүүг.ийнх нь ну.лимс ций.лэлзсэн алаг нүд тор.молзоно. Мөнг.өтэй хүний жар.галтай тайван бо.дол түүнийг эз.эмдэвч ямар нэгэн тэр гэ.хийн тэм.дэггүй бодол зөн түүний зүрх.ийг чимч.игнүүлнэ.
Өнгөрсөнийг бод.охгүй байх са.наатай нүдээ анивч өчиг.дөрийн явдал голыг нь горо.олгож сэтгэ.лийг нь бач.ууруулна. – За яав. Даж.гүй биз дээ. Ярьсан.аараа л шүү дээ. Бууна гэж ч харин бай.хгүй ш дээ. Арван мя.нган но.гоон. Юм хүрэ.эгүй ня.лх ам.ьтан байгаа юм гэж зу.усан янжу.урынхаа утааг ши.вшин жом.богонож байсан нь бодо.гдоно. За.ль мэх нь тэг.эхэд амаараа са.гах ша.хсан Пүрэвдаш ар.гадах уч.ирлах хосл.уулан – Өчнөөн жилийн үерхэл, сайн муу яв.длаа бод.оод наймд өг.чих л дөө. Чи арай л ча.нга байна шүү. Энэ чинь юм үзчи.хсэн ч юм билүү. Хэн мэдлээ. Заяагийн хоёр нүд сол.бичин – За
боли.од өгөөрэй. Тэгвэл боль.чих. Энэ чинь жи.нхэнэ онго.ноороо ойл.говуу. Чи ердөө л бо.льчих. Чамайг гуй.сан биш. Орхичих. Чамайг л ор.лого муу.тай энээ тэрээ гэхээр чинь төрс.өн дүүгээ х.үртэл өглөө. Үнийг нь дий.лэхгүй бол бол.ьчих. Гаднаас ху.даг болсон янх.нуудаа ол. Дүүг минь нааш нь оруу.лчих гэж уурс.ахад – За за боль. Уур.лах юу ба.йсан юм бэ? Энэ мөн.гөө ав. Алив нааш хар. Нэг инэ.эчихэж худал маасга.нан мөнг.өний хаан хэмээх ног.оон атгу.улав. Заяа ч уур унт.уугаа үл.дэн хөөж – Алив. Жинхэнэ биз. Гол гарга.чихаж мэдэх л гардаа чи хэмээн гэрэл ойрт.уулан харж бүр үнэр.тэж үзээд сая санаа
нь а.мрав бололтой инэ.эвхийлэв. Пүрэвдаш аль хэдийн гарч о.джээ. Заяа чимээ чаг.наж хаалганд чихээ наа.хад үүдэнд хэсэг түжигнэ.лдсэнээ дүүг нь аван гарав бол.олтой хаалга сава.гдан хаагдав. Түүнд дүүгийнхээ нү.үрийг хар.ах зо.риг ч хү.сэл ч тэр үед байсангүй. Гарт нь атг.аастай мө.нгө ал.гыг нь халуу төөн.үүлэвч ай хөө.рхий ганц дүү минь ш дээ гэсэн бо.дол сэтгэ.лийг нь база.лж уруул нь өмөл.зөхөд уха.схийн ширээн дээрхи ша.рзыг шүү.рэн авч нэгэн амьсга.агаар хөнт.өрч билээ. Тэгээд мө.нгө… гагцхүү м.өнгө. Надад мө.нгө байна. Хаалгаа тү.гжих хэрэгтэй гэж тэмт.чин сог.туу ухаа.ндаа
хаалгаа бэх.элсэн нь сана.гдана. – Одоо би чинь аавд.аа юу гэж хэ.лэх вэ? Дүүгээ алга болч.ихлоо гэх үү? Өвөө и.рэх юм гэсэн. Ээдээ би г.эдэг хүн юу л бо.лж явна даа гэж анх удаа өөрийгөө зэ.млэн бодов. Хаалганы хонх тач.игнан түүнийг цо.чоов. – Яанаа. Энэ яг өв.өө дөө. Одоо яанаа. Ер нь тай.лахаа больё. Тэнэг. Тэн.эг эм би юу хий.чихвээ. Хаалганы хонх омогт.ойгоор тач.игнан дуугарав. – Тайл.ахаас өөр арг.агүй. Хүнд гар.тай хүн түс тасх.ийн бал.баж бас өш.иглөж байв. – Өвөө биш байна. Одоо яахав. Хэн б.айж таа.рах вэ? Ямар нэгэн айд.ас түүнийг баг.лаж орхив. Тэрээр үүд үрүү тэм.тчин дөх.өж – Хэн бэ? Гэж
жаа.хан охин шиг доо.жоогүй асуув. – Та.йл наад хаа.лгаа. Заяагийн толгой.той үс бос.ох шиг болж хэлэ.хийн аргагүй ай.дас ово.лзоод ирэв. Юу хи.йж яахаа мэдэ.хээ боль.сон тэр буц.аж харай.лган ширээн дээр байсан боод.ол долла.рыг авч ван.ны өрөөний ванн доо.гуур шидч.ихээд чичирч са.лгалсан гараараа х.аалгаа тайлав. Бөөн у.ур уца.ар болсон Дариа бөөн у.ур жав.рын хамт өмнөөс нь да.йран орж ирэв. Муухай харц.андаа доо.гтой инээд ёлт.ойлгон – За сайн уу? Яасан царай му.утай б.айх юм бэ? Найз нь чамайг эр.гэж ирлээ. Найз нь сайхан за.нтай байна. Чи найздаа долл.араа юмуу аль эсвэл ам.иа өгнө дөө. Бид сайн найзу.уд учир би чамайг нэг их зово.охгүй ээ. Эхлээд
хоёулаа жаахан на.адчих уу. Аль байрл.алаас дээр вэ? Чи ч хөн.жил дотроо бол ма.стер л даа гэж баса.мжлан хэлээд – За алив зогс.оод яахав. Эхэлье. Найз нь энэ тонго.ргоор… халаа.саа ухаж хурц ир.тэй тон.горог га.ргаж ирэв. Заяа яаж ч чад.сангүй ама.а томоор а.нгайв. Эцэст нь дол.лар хаана байна вэ? Гэсэн хи.лэнт хэ.рцгий дуун таса.лгаанд хад.аж Дариагийн залх.аалт эхлэв… … Эрүү.гийн эрэн сурва.лжлах хэлтси.йн мөрдөн бай.цаагч Чинтогтох гаднаас дөн.гөж орж иртэл утас жи.нгэнэж – Ахма.даа ярья гэнэ гэхэд авч со.нсвол – Чи Чинтогтох уу? – За тийм байна. Ахмад Чинтогтох сон.сож байна. – Аа
сайн байна уу? Хүүхээ. Үржин ах нь байнаа гэх нагац өвөө.гийнх нь пуу тодхон сонсдов. – Өө за. За таны бие тэн.хээ да.нги биз дээ. Хэзээ ирэв дээ. Танайхан сайн уу? – Сайн хүүхээ. Сайн. Бэрг.эн эгч чинь эмнэлг.ээс саяхан гарсан. Нэг үеэ бод.вол бие нь гайгүй ээ. Ах өвг.өн нь хотод Заяагийндаа ирж байна. Өнөө манай бага зээ Золбоо энэ жил эгч дээрээ байгаа л даа. Чи намайг ирж ав. – Өө зөв зөв. Та одоо хаа.на байна вэ? – Би вокза.лын буу.дал дээр хүлэ.эж байя. – За тэг. Би одоохон. – Үгүй энэ хот чинь мөн танигд.ахгүй болтлоо өөрч.лөгджээ дүү минь. За май энэ хаяг. Үеэл дүүгийн чинь гэрийн хаяг. Энэ утас нь гэж Үржин гуай зээ.дээ хэлээд ту.хлан суув. – Аан за. 4р хороолол 16р
байр…. тоот. За мэдлээ гэсээр Чинтогтох маши.наа асаав. Машин төдхө.нөө л нэг байшингийн өмнө зог.сож Чинтогтох өвгө.ний ачаа тэв.рэн түрү.үлж өгсөв. Хаа.лганы хонх дарав. Чимээ ч алга. Дахиад дар.ав таг чиг. Хүнгүй юмуу гээд түлх.тэл о.нгойж Чинтогтох түр.үүлэн дотогш оров. Энэ үес Дариа Заяаг зодс.оор ванны өрөөнд байгаа дол.ларыг мэдэж ава.ад эргэтэл хо.нх дууг.арав. – Аа ц.ус. Аз ха.рих нь энэ үү. Ямарч байсан энэ гич.ийг… гэж шүд зуун хурц тон.горог Заяагийн ц.ээж үрүү гя.лсхийн дү.рэгдэж ямарч дуу ав.иагүй Заяа зөөлөн орон дээр ун.ачихав. Дариа ухас.хийн хут.гаа суг.алж дахин дүр.эх гэтэл хаа.лга он.гойж хүм.үүс орж ирэв. – Түй хаа.лга
онгор.хой байж. Миний өмнө хөндөл.дсөн хэн боловч хо.хь нь. Хэд л бол хэд си.йчиж өгнөө гэж бодон хутг.аа бар.ьсаар босов. Гэнэ сэр.эггүй орж ирсэн хоёр эхлээд юу ч анза.арсангүй. – Үгүй хаалгаа онго.рхой ха.ядаг мөн бэрхээ. Аягүй бол миний муу анг.аахай охин л…Өөлхий өвө.өгийн Золбоо л хэрэг ман.дуулаа даа Үржин гуай ач ох.идоо зэм.лэн өхө.өрдөн хэлэхэд Чинтогтох хариу хэл.сэнгүй. Түүний гярх.ай хар.цанд том өрөөнд юм сүү.дэгнэх шиг болоход гар дахиа болг.оомжлон доош тавив. Тэр эхлээд төө хир.ийн хурц тонг.орог дараа нь тохо.йгоо хүртэл цу.стай гар олж хар.аад эцэст нь өрөөсөн хөм.сгөө сэт цохи.улсан халц.архай дух.тай, муухай харц.тай биерхүү
зал.ууг олж үзэв. – Эцэг чинь энэ ч од.оо юу вэ? Таминь ээ. Айл андуу.рав уу? Үржин гуай цоч.иж уулга.лан хойш ухрав. Чинтогтох зал.уугаас нүд салг.алгүй ши.ртэж – Ахаа та хур.дан цааш гар гээд залуу тийш ал.гуур дөхөн зүүн хөлөө чөлө.өтэй тавин түүн үрүү үсрэ.хэд бэлтгэн – Чи энд юугаа хий.ж байгаа юм бэ? Гэж зан.драхад – Чиний л х.охь шүү. Би хэнийг ч хайрл.аж өр.шөөж сураагүй. Чи гял.тан Дариа гэж сон.ссон уу гэх хил.энт дуун шийдэ.мгий сонсдов. Чинтогтохын толгойд нэг юм тогхийв. – Аа өнөөх охи.дын босс. Янх.ан хүүхнүү.дийг хүүр.ийн газар ава.ачиж гэсгэ.эдэг этгээд. Энэ харин сонирх.олтой уу.лзалт байна гэж бо.дтол ху.тга гялсх.ийн Дариа
до.втлох нь тэр. Чинтогтох хар зөн.гөөрөө бул.тан гялсхийн эргэж алг.аны ирм.эгээр хоол.ой өөд нь цох.илт хийв. Ямарч байсан тэр хутг.аа алдч.ихав. Нилээд хат.уу гар ажээ. Тэр сум шиг шун.гинан нүд.ний нь хоор.онд цох.илт хийв. Ухаан бала.ртаад явчихав. Толгойгоороо мөр.гөн уруул хам.рыг нь гэмт.ээж цохил.тоо ахиу.лан хэд хүчтэй элэ.гдэж хагас дутуу муу.жруулан – Алив ахаа нааш ирээч гэж хаш.гирав. – Боль хүүхдү.үд минь. Битгий гар зөр.өлц. Айл анд.уурав бол.олтой гэж Үржин өвгөн бөн.дөгнөнө. – Алив ахаа наад бүсээ тай.лаад өгөөч. Үржин гуай үг сү.ггүй бүсээ та.йлан сарвайв. Чинтогтох түүнийг ухаан оро.хоос нь урьт.ан дангин.атал хүлж – Чи бид хоёр ингэж уул.залддаг байжээ гэж амьсг.аадан хэлтэл – Бурхан
минь. Элий хал.аг минь. Миний охин… Өвгөний дуу ал.дахад цоч.ин уха.схийж цаад өрөөнд орв.ол Үржин гуай цуса.нд бялт.сан Заяаг тэв.рэн үй.мэрч байв. – Ам.ьд байна уу? Наадахь чинь гэсээр ихэд цочи.рдсон Чинтогтох түүн үрүү уха.схийж тэгснээ биеэ эзэм.дэн утас уруу уха.схийж түргэн тус.ламж дууд.аж цагда.агийн газ.арт мэдэгдэв. Азаар хутг.аны үзүүр зү.рхний дээхнүүр ха.ван га.рсан байв. Түргэний машин дохи.огоо ханг.инуулсаар ухаан ал.дсан Заяаг авч одов. – Бур.хан минь. Бу.рхан минь охи.ны минь ами.йг авр.ах болтугай хэмээн бурх.аныг дуу.даж залб.ирсан Үржин өвгөн шарх.адсан ара.атан мэт Дариаг цо.хиж н.үдэн – Золбоо ха.ана байна вэ? Миний охин хаа.на байна вэ? Миний хүү.хдүүд чамд ямар г.эм хийв гэж уулга.лахад Чинтогтох өвгө.нийг арга.дан бар.ьж байв. – Оорой…
Оорой… Оорой гэж гурав хаш.гирах муухай ду.угаар Золбоо босч цо.нхонд ойртон одоохон орж ирэх му.ухай хар.цатын гараас зөв.хөн үхэ.ж гаръя гэж ха.туу шийдэн хайртай бүхэн.тэйгээ сал.ах ёс гүйцэ.тгэн түр зогсов. Хаалгаар бөөн хүмү.үсийн хатуу ултай гут.лийн өсгий түчиг.нэхэд охин цонх өөд авирч эхлэв. Гэтэл… Гэтэл… – Хаана байна вэ? Миний охин. Тэр хаа.на байна гэх өвөө.гийнх нь уйлаг.насан дуун сонсд.оход чихэндээ эргэ.лзэн зогтусав. Яах арг.агүй өвө.өгийнх нь – Охи.н минь хаана байна. Чи хэлэ.эд орхи. Миний хүү Золбоо өвөө.дөө ир гэж цахи.ртан орил.ох нь эргэлзээгүй сон.сдож охины цээ.жинд наран ур.гах шиг болов. Нэг л мэдэхэд тэр өвө.өгийнхөө хав.чгар цээ.жинд нүүрээ наан ай.дас гом.длоо тайл.ан учиргүй мэг.шин уй.лж байлаа. Өвөө нь ч бас уй.лж байв. Цэцэг цэврүү шиг охид хүүх.нүүдээр наа.дагч бүлэг этгээ.дүүд гараа
гавл.уулан, тэргүүнээ гуда.йлган байх ёстой га.зар уруугаа оч.ихоор туу.гдан гарав. – Золбоо өвө.өгийн охин одоо тайв.шир. Нул.имс одоо бидэнд х.эрэггүй. Миний охи.нд мөрө.өдөл хүсэл бий. Хяз.гааргүй жарг.алын орон чинь гагцхүү тэр хүсэл мөрө.өдөл чинь юм шүү дээ гэж өвөө нь мян.дас шиг намир.сан үсийг нь илбэн энхр.ийлэн үнсэв. Тиймээ мөрө.өдлийн ца.хлай шувуу тэнгэрт эр.гэлдэн нисч Золбоо охин баясан ин.ээвхийлэв.
Төгсөв.
